سلام

از دير باز يادم هست هميشه يه عادت ديرينه اي داشتم كه با چشمانم در محرم مي گريستم و در دل بر اين همه عشق لبخند ميزدم و شادي ميكردم

دل منزلگاهي است كه اختصاص به هر كسي دارد و خودش رسيدگي به آن ميكند ، و آن را بعد از مرگ و فراغت از دنيا بعنوان دفتر چه اعمال خود هديه به خداوند مينمايد .

لوح دل اعمال هر كسي است كه به مقتضاي آن زمان دروغ هم نميتواند بگويد و آن لوح مي شود اعمال شخص وآنگاه دل صاحب زبان صادقي مي گردد كه نمي تواند دروغ بگويد .

دليل بر اين حرف اين مدعي است كه دل هر كسي در آن روز به خدواند (( هديه گرديده )) است و در تقديم هديه نا پاكي را راهي نيست و به همين منظور هم شايد گاهي و زماني به جهت آن صداقت در روز مرگ كه انجام گرفته خداوند انسان رو ببخشايد زيرا (( او مهربان )) است .

اما پناه مي بريم به خدا از ناداني كه مهر بزند بر (( دل و گوش و چشم )) اين سه عضو ادراكي ما .

درك مفاهيم نعمتي است كه ما غفلت از آن را نميتوانيم جبران كنيم خداوند بيداري دل و انديشه و چشم و گوش را بر ما ارزاني بدارد .يا حق